Beden fotoğrafı çekimini ve konunun argümantasyonunu, güzel-çirkin ekseninden başka eksenlere taşımak gerekli.
Örnekleyelim:
Devinim-durgu: Bedenler ya devinirken ya da dururken fotoğraflanırlar. Oysa, 1 beyaz ve 1 siyah varken, sonsuz grinin var olması gibi, devinim-durgu arasında da sonsuz tonlama vardır. ‘Stop-motion’ sinema tekniği, durguyu devingen, üstüne bir de saklı olanı gösterme gibi ikili bir işlev görür. Bu fotoğrafta denenmemiştir.
Aktuel-potansiyel: Aktuel devinim var olan devinimdir, potansiyel devinim olabilir devinimdir. Fotoğrafta ‘olabilir devinim’i göstermeyi deneyen pek çıkmamış.
Ara şık: Yukarıdaki 4’lü epeyi iç-nüans içeriyor ama o ileriki ünitelerin konusu olsun.
Üçüncü ve en zor şıkkımıza gelelim:
Bir insanı gördüğümüzde, onun içedönük mü, dışadönük mü olduğunu biliriz. (Bunu bilemeyenlerin hali nicedir.) Hem kişi yeranlar içinde bu skalada değişebilir, hem ayrı ayrı kişilerin aynı içedönüklüğü ve/ya dışadönüklüğü farklı farklı görüngülenir.
Tüm bunlar, nü fotoğrafın işidir.
Peki, o kadar iddialı sözler edenlerin fotoğraflarında bunlar nerede?
Araki’ninkiler haricinde, siz hiç ‘hisli nü’ gördünüz mü? (‘His imajlı nü’ kastedilmiyor.) Eğer çıplaklık duygu(lu) değilse, o zaman duygu nerede?
(17 Haziran 2008)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder